Saskia wordt mishandeld door haar stiefvader. In een instelling slaagt ze erin om uit het zwarte gat te kruipen en om te werken aan een nieuwe toekomst.
‘Dacht je dat?’ brulde hij met overslaande stem. ‘Dacht je nou heus dat je er zo makkelijk weer vanaf kwam?’
Hij trok de mattenklopper van de kapstok.
‘O nee papa, niet de mattenklopper, alsjeblieft niet de mattenklopper!’
De herinnering aan de suizende mattenklopper lag nog vers in haar geheugen. De striemen op haar rug waren nog niet eens geheeld.
‘Nee papa, alsjeblieft niet slaan, niet slaan.’
Een koele hand verzachtte haar drijfnatte voorhoofd.
‘Stil maar, Saskia, stil maar. Het was maar een droom, meer niet. Stil toch lieverd. Hij zal je nooit meer slaan. Hier kind.’ Een koud glas water werd in haar trillende hand gedrukt. ‘Drink eens een beetje.’
Verdwaasd en angstig ging ze rechtop zitten. Was het écht een droom geweest? Was het echt over?
Hannies beschermende armen omsloten haar schokkende schouders.
‘Heus Saskia, het is over, definitief.’
Langzaam, heel langzaam drong het tot haar door dat ze in Amsterdam was, niet in Utrecht. Ze was ver weg van die engerd. Ze droomde nog wel van hem, maar fysiek kon hij haar niets meer doen. ‘Hoef ik hier nooit hachee te eten, Hannie?’
‘Nooit!’ Hannie glimlachte naar haar. ‘Gaat het weer een beetje?’
Toen ze knikte, stond Hannie op. ‘Ik laat je deur op een kiertje en het ganglicht aan, dan droom je misschien over wat prettiger dingen, goed meid?’
Weer een knikje van haar, dag Hannie.
Ze wilde niet dromen over hem. Hij had lang genoeg deel uitgemaakt van haar leven, waarom nu ook nog eens van hem dromen? Was het dan nooit genoeg?
Ophouden nu. Ze ging wat gemakkelijker liggen en bekeek haar schemerdonkere kamer. Haar blik bleef hangen bij een klein kastje. Dat zou een boekenkast kunnen worden. Haar eigen boekenkast!
Toch weer een boek? Hier met dat boek! Dacht je slim te worden, boekenwijsheid op te doen? Jij bent nog te stom om voor de duvel te dansen. Eens stom, altijd stom.
Niet aan denken, afgelopen, uit. Hier had iedereen boeken, dat had ze al gezien. Wat een rijkdom! Mama had het soms goed gevonden dat ze stiekem naar de bieb ging en heel soms had ze weleens een boekje voor haar gekocht. Maar dan moest ze wel in een goede bui zijn en het laatste jaar was dat nog maar zelden geweest.
Zou mama haar missen, aan haar denken? Vast niet! Ze was tenslotte al bijna zeven weken weg en ze had helemaal niks van mama gehoord. Ze zou wel blij zijn dat ze weg was.
Niet aan denken, ga slapen.
Een nieuwe morgen
Er klopte iemand op de deur. Even later stapte Marloes binnen. ‘Opstaan, luiwammes. Het is negen uur.’
Negen uur! Ze had nog nooit zo lang geslapen!
Marloes zette een beker naast haar op de vensterbank. ‘Denk nou niet dat je hier altijd thee op bed krijgt, ik doe het alleen omdat het je eerste dag is, Moos.’
Moos?
‘Tja, stom hè?’ Marloes lachte verontschuldigend. ‘Ik geef iedereen altijd bijnamen. Vind je het erg dat ik je Moos noem? Ik vind je net zo’n Sam-en-Moostypetje. Ken je die moppen? Mijn opa vertelde ze altijd. Ze gaan over twee kleine joods-Amsterdamse mannen. Jij kon er familie van zijn. Net zo klein en een echte zenuwlijer, flitsend snel in je bewegingen, vandaar dus.’
Boekgegevens
Susanne Koster, Zwarte lieveling, Uitgeverij Clavis, 216 pagina’s, ISBN 978 9044 8313 75 (€ 16,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2017.
