Zeg maar Joe is een bijzonder, prikkelend en actueel verhaal van ondernemer Martin van Es en bestsellerschrijver Andrew Crofts. Hoopgevende inzichten, verpakt in romanvorm.
Toen de zon plotseling terugkwam knepen de kinderen in Sophies lokaal hun ogen even tot spleetjes om weer aan het licht te wennen, nadat ze zo lang van achter de ramen in het donker hadden gestaard. Er ging een gejuich op dat zich door de hele school verspreidde, gevolgd door opgelucht gelach en applaus, alsof iemand ergens een zekering had vervangen of een piloot een vliegtuig veilig had laten landen na heftige turbulentie. Er leek niets te zijn veranderd in de tijd dat het donker was geweest. In het heldere middaglicht zag het terrein er vreemd verlaten, maar nog volledig ongeschonden uit.
‘Wie is die weirdo?’ vroeg een van de meisjes. ‘Waar?’ vroeg Sophie. Ze liep naar het meisje toe en ging naast haar staan. ‘Daar,’ wees het kind, ‘die man die daar uit de bosjes komt. Het lijkt wel een zwerver of zoiets. Zou hij daar de hele tijd buiten hebben liggen slapen?’
Sophie zag hem nu ook, maar ze vond dat hij er veel te schoon uitzag voor een zwerver. Het leek wel of hij licht uitstraalde. Zijn lange zwarte haar en baard glansden prachtig, net als zijn donkergetinte huid. Ze stonden in fel contrast met de simpele witte mantel die hij om zich heen had geslagen.
‘Hij heeft geen schoenen aan,’ merkte een van de jongens op. ‘Hij ziet eruit als Robinson Crusoë of zo, of dat hij schipbreuk heeft geleden en jarenlang op een onbewoond eiland heeft gewoond.’
‘Ik vind dat hij eruitziet als een kluizenaar,’ zei iemand anders, ‘alsof hij in een grot op een berg heeft gewoond en hij net naar beneden is gekomen om onze wereld te bekijken.’
‘Doe niet zo raar,’ zei Sophie lachend. ‘Waarschijnlijk is hij verdwaald in het donker. Misschien is hij een monnik of zo.’
De man keek door het raam in hun richting, alsof hij nog maar net doorhad dat hij werd bekeken, en Sophie werd geraakt door de vriendelijkheid van zijn bruine ogen en de lange wimpers die eromheen krulden. Hij zag dat ze allemaal naar hem staarden, maar in plaats van zich te generen glimlachte hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om in zulke excentrieke kleren alleen over een schoolterrein te zwerven. Hij stak zijn hand op in een vriendelijke groet, voordat hij rustig op een sierlijk tuinbankje ging zitten dat jaren eerder door een dankbare ouder aan de school was geschonken.
‘Hoe is hij langs de beveiligers gekomen, juf?’ vroeg een van de meisjes, erop gebrand het potentiële drama te laten escaleren. ‘Moeten we ze niet roepen? Hij zou zomaar een terrorist kunnen zijn, zo ziet hij er wel uit.’
‘Hij heeft geen rugzak,’ zei een van de jongens. ‘Dan wil hij dus geen zelfmoordaanslag plegen.’ ‘Hij heeft ook geen pistool.’
Hij kan wel een seriemoordenaar zijn,’ opperde een ander kind, ‘die meisjes met zijn blote handen wurgt.’
‘Waarom meisjes?’ vroeg een van de meisjes. ‘Waarom zijn slachtoffers van seriemoordenaars altijd meisjes? Het zijn toch meestal jongens die om te wurgen zijn?’
‘Doe niet zo gek,’ zei Sophie. ‘Ga allemaal zitten en ga iets doen. Ik zal eens kijken of het helpt als ik hem uitleg waar hij is.’
Boekgegevens
Martin van Es en Andrew Crofts, Zeg maar Joe, vertaling: Frank van der Knoop en Janet Limonard-Harkink, Uitgeverij London Books, 350 pagina’s (€ 22,50)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2020.
