Zeg maar Joe is de prikkelende en actuele roman van Martin van Es en bestsellerschrijver Andrew Crofts. Hoopgevende inzichten in een spannende feel-good vorm.
‘Wat is de belangrijkste conclusie?’ vroeg de verslaggever kortaf. Hij zette de opnamefunctie van zijn telefoon aan terwijl ze naar een rustig plekje liepen waar ze niet zouden worden afgeluisterd.
‘Degene die uit die beker heeft gedronken heeft ander DNA.’ ‘Anders dan wie?’
‘Anders dan menselijk DNA.’
‘Ga verder.’
‘De DNA-strengen zien er onder een uv-lamp anders uit. We hebben nog nooit zoiets gezien. De enig mogelijke verklaring is dat de onderzoekspersoon mannelijk mitochondriaal DNA heeft.’
‘In gewone mensentaal graag?’ Clive kon zijn opwinding nauwelijks in bedwang houden. Was hij een buitenaards wezen op het spoor?
‘De mitochondriën zijn de energiefabriekjes van onze lichaamscellen. Alhoewel het meeste DNA in de celkern te vinden is, bevatten mitochondriën ook een beetje dna. Het mannelijk mtDNA bevindt zich altijd in de staart van de spermacel en gaat normaal gesproken verloren zodra de spermacel zich met de eicel verenigt. Het gevolg daarvan is dat de nakomelingen alleen vrouwelijk mtDNA hebben. Daarom is het nogal wonderbaarlijk dat deze persoon mannelijk mtDNA heeft.’
‘Wonderbaarlijk?’
‘Je zou het zelfs een wonder kunnen noemen,’ voegde de tweede onderzoeker daaraan toe.
‘Dus die vent zou een buitenaards wezen kunnen zijn? Of de Zoon van God?’
‘Onze onderzoeksresultaten sluiten een goddelijke afkomst niet uit en bieden een mogelijke verklaring voor zijn bijzondere gaven.’
‘Dus het antwoord luidt “ja”?’
Geen van beide wetenschappers durfde met volle overtuiging te beweren dat hun onderzoeksresultaten het bewijs leverden dat God bestond en dat zijn Zoon nu terug op aarde was, maar ze konden ook niet ontkennen wat ze met eigen ogen hadden gezien. Ze gaven de journalist, die al bezig was zijn hoofdredacteur in Londen te bellen, een vel papier met daarop hun belangrijkste bevindingen.
‘Volgens de wetenschappers is hij de Zoon van God,’ schreeuwde hij. ‘Er is DNA-bewijs.’
Hij las de wetenschappelijke gegevens hardop voor, terwijl de onderzoekers elkaar een geschrokken blik toewierpen en terugliepen naar hun collega’s om verder onderzoek te doen en de resultaten nader te bespreken. Ze hadden zich gehouden aan hun afspraak met de krantenmagnaat die ervoor gezorgd had dat ze dat kartonnen bekertje in handen kregen. Nu konden ze ermee doen wat ze het liefste deden: diepgravend onderzoek verrichten naar iets waar hun concurrenten niet aan konden komen.
In Londen stonden de drukpersen al klaar en enkele uren later lagen de kranten in de kiosken. Binnen een paar minuten nadat de eerste edities beschikbaar kwamen verspreidde Clives artikel zich als een lopend vuurtje over het internet. Het sloeg zijn tentakels uit in alle richtingen en zijn telefoon begon te zoemen en trillen omdat andere media hem graag wilden interviewen. Hij kwam bekend te staan als de journalist die de grootste primeur uit de geschiedenis in de wacht had weten te slepen. Voor zo lang als het duurde was hij heer en meester over het grootste nieuws van de dag en dat was een heerlijk gevoel. Toen hij de eerste edities las vierde hij dat met een sigaret die hij van een vijftienjarige jongen bietste die toevallig voorbijliep, en hij maakte zichzelf wijs dat hij die wel had verdiend en dat dit echt zijn laatste zou zijn.
Boekgegevens
Martin van Es en Andrew Crofts, Zeg maar Joe, Vertaling: Frank van der Knoop en Janet Limonard-Harkink, Uitgeverij London Books, 350 pagina’s (€ 22,50)
www.thejoeproject.eu
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.
