Saint X is een prachtig geschreven verhaal dat deels een mysterie is, deels een psychologische roman, deels een coming of age, over het effect van een plotselinge dood op een hele gemeenschap.
Als je op Indigo Bay inzoomt, geeft het resort zijn details prijs.
De lange oprit met kaarsrechte palmbomen, de met marmer beklede lobby met het zwevende koepeldak, het onoverdekte paviljoen waar elke ochtend tot tien uur ontbeten kan worden, de spa, het limaboonvormige zwembad, de fitness- en zakencentra (beide worden aangeduid met een naambord waarop centre staat; Amerikaanse gasten reageren altijd een beetje laconiek op deze Britsheid, die op een eiland dat zo ver van Engeland ligt nogal potsierlijk aandoet).
De ligstoelen staan in een halve cirkel op het strand, parallel aan de contouren van de waterlijn; inheemse vrouwen installeren zich op een melkkrat onder een door de zon verschoten blauwe parasol en vlechten het haar van jonge meisjes in. Er hangt een klassiek tropische geur, plumeria, vermengd met de in de zonnebrandcrème verwerkte kokosnoot, en de milde ziltheid van de equatoriale zee.
Op het strand liggen gezinnen omringd door plastic schepjes, zwembandjes, onmogelijk kleine waterschoenen; stelletjes op huwelijksreis liggen in strandhuisjes dicht tegen elkaar aan; pensionado’s verslinden in de schaduw dikke thrillers. Ze hebben geen flauw idee van de ophanden zijnde gebeurtenissen, hier en nu, op Saint X anno 1995.
We schrijven het einde van de ochtend. Kijk. Er loopt een meisje over het strand. Haar tred is loom, alsof het haar totaal niet interesseert hoe laat ze op haar bestemming aankomt. Ze wordt al langslopend nagestaard: opzichtig door de jonge mannen, heimelijk door de heren op leeftijd, afgunstig door oudere vrouwen. (Ook zij zijn ooit achttien geweest.) (…) Haar roodbruine haar, donker en steil als van een paard, wordt met een geel haarelastiek bijeengehouden in een zorgvuldig nonchalante knot. Dit is Alison, dus nooit Ali.
‘Goedemorgen, slaapkop,’ zegt haar vader als ze hun ligstoelen heeft bereikt. ‘Mogge,’ zegt ze gapend.
‘Je hebt het cruiseschip gemist dat hier vlak voor onze neus langs kwam varen. Je kon de opvarenden van een enorme waterglijbaan aan dek af zien glijden,’ zegt haar moeder.
(Hoewel de gasten van Indigo Bay de gewoonte hebben te klagen zodra deze reusachtige schepen hun uitzicht komen bederven, ontlenen ze tegelijkertijd een zeker genoegen aan dat soort momenten waarop ze hun eigen superioriteit bevestigd zien door andermans wansmaak: zíj hebben er niet voor gekozen een vakantie vol platvloerse overdaad door te brengen op een schip met de uitstraling van een bedrijventerrein.)
‘Klinkt geweldig.’ Alison trekt een strandstoel onder de parasol vandaan en zet hem in de zon. Ze haalt een gele walkman uit haar strandtas. Ze gaat in de stoel liggen, zet de koptelefoon over haar oren en trekt de zonnebril over haar ogen. ‘Zullen we met z’n allen gaan zwemmen?’ vraagt haar vader. Alison reageert niet. Ze doet niet alsof ze hem niet hoort omdat de muziek hem overstemt, denkt haar vader. Ze negeert hem gewoon. ‘Misschien moet iedereen eerst een beetje in de stemming komen,’ zegt haar moeder gemaakt opgewekt.
‘Hé, Clairey,’ zegt Alison. ‘Als ik ga schatgraven, neem ik een zeester voor je mee.’
Ze praat tegen het kleine meisje dat tussen de stoelen van haar vader en moeder in het zand zit, en met opperste concentratie het zand in kleine hoopjes veegt.
‘Als ik ga schatgraven, neem ik een zeester en een hond voor je mee,’ zegt het kleine meisje.
Haar verschijning is even opmerkelijk als haar zus mooi is.
Boekgegevens
Alexis Schaitkin, Saint X, vertaling: Erik de Vries, Uitgeverij Signatuur, 480 pagina’s (€ 24,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2020.
