OER is een meeslepende vertelling die op een nieuwe manier een verbinding legt tussen Gods grote verhaal in de Bijbel en hedendaagse inzichten vanuit de wetenschap.
OER is 13 mei verschenen, kreeg binnen twee weken een 4de druk en staat intussen in de Bestseller60!
Proton en zijn kerngenoten Solon, Aris en Ensis, hebben het dankzij het werk van de fotonen lichter zien worden in het heelal, een paar honderdduizend jaar na de oerknal. Maar dan volgt een teleurstelling.
Het licht waarmee we zo blij waren, werd steeds zwakker, tot het nauwelijks meer te zien was, en uiteindelijk uitdoofde. Het werd weer aardedonker in het heelal. Dat voelde als een groot verlies. Natuurlijk, er was een tijd geweest waarin ik tevreden was met de duisternis. Toen ik niet beter wist. Iets wat je niet kent, kun je niet missen. Vervolgens kwam het licht, als grote verrassing van de Schepper, en nu het weer weg was, miste ik het meer dan ik had kunnen denken.
Was het iets tijdelijks geweest, dat licht? Iets wat hoorde bij het begin, maar wat nu zijn taak had afgerond? Of zou de Schepper het opnieuw kunnen inzetten?
Ik had geen idee. Was de Schepper eigenlijk nog wel bezig met zijn project? Ik merkte er in elk geval niets van.
‘Weten jullie het wel zeker?’ vroeg ik, na een paar miljoen jaar. ‘Van dat plan?’
Solon, Aris en Ensis wisten het zeker. ‘Misschien hebben jullie het verkeerd begrepen,’ opperde ik, zo’n tien miljoen jaar later.
‘Echt niet.’
‘Er gebeurt helemaal niks. Ik denk dat dit een aflopende zaak is.’
‘Je moet een beetje geduld hebben, Pro.’
We waren tweehonderd miljoen jaar verder toen het licht terugkwam, grootser en helderder dan ooit. Ik maakte het van dichtbij mee, en het was de grootste, de meest bijzondere gebeurtenis die ik tot dan toe had beleefd.
Het was koud en donker in die tijd, dus het is niet zo dat we het zagen aankomen. Het eerste wat we merkten? Het werd drukker in onze regio, een beetje vergelijkbaar met een vol treinperron om halfzes ’s avonds. Na een poosje werd het wel héél druk. Het was alsof iedereen uit de hele stad opeens de sterke drang voelde om naar het station te gaan, om zichzelf vervolgens in de toch al overvolle trein te persen. Zoiets gebeurde er op de plek waar wij ons bevonden. De zwaartekracht dreef ons en andere atomen naar elkaar toe, en waar mensen op een bepaald moment geen ruimte meer hebben om dichter bij elkaar te komen, daar gingen wij gewoon door, met steeds heftigere botsingen tot gevolg.
De kou werd verdreven door een overweldigende hitte. In de chaos verloren we onze elektronen, en het leek of we met andere protonen en heliumkernen in een smeltkroes terechtkwamen. Heter en heter werd het en op dat moment ging het licht plots met volle kracht branden.
Niet de flitsen, niet het vage licht dat we tot dan toe hadden meegemaakt (en dat achteraf gezien weinig voorstelde), maar een fel, verblindend licht, dat loeide en verslond, brandde en explodeerde, en alle kanten op schoot.
‘Wat gebeurt er!’ schreeuwde ik boven het gebulder van het vlammende oergeweld uit.
‘Kijk dan!’ riep Ensis. ‘Die protonen daar! Ze versmelten!’
Het was waar wat Ensis zei. De kernkracht dreef protonen in elkaars armen, ze fuseerden, en er kwamen beangstigende, verzengende hoeveelheden energie vrij in de vorm van oogverblindend licht.
‘We gaan eraan!’ jammerde Aris.
Boekgegevens
Corien Oranje, Oer. Het grote verhaal van nul tot nu, Uitgeverij Ark Media, 160 pagina’s (€ 14,99)
www.royaljongbloed.com
