Normale mensen van Sally Rooney is de opvolger van haar veelgeprezen debuutroman Gesprekken met vrienden en beschrijft de liefdesgeschiedenis van Marianne en Connell. Het is een verhaal over de diepgaande invloed die geliefden op elkaars leven hebben, en het groeiende besef daarvan naarmate de jaren verstrijken.
Januari 2011
Marianne doet open als Connell aanbelt. Ze heeft haar schooluniform nog aan, maar de trui heeft ze uitgetrokken, dus alleen nog de blouse en de rok, en geen schoenen, alleen een panty. O, hoi, zegt hij. Kom binnen. Ze draait zich om en loopt de gang in. Hij volgt haar en doet de deur achter zich dicht. Een paar treetjes af naar de keuken, waar zijn moeder, Lorraine, net haar rubberhandschoenen uittrekt. Marianne wipt op het aanrecht en pakt een open pot chocoladepasta met een lepeltje erin. Ik hoor van Marianne dat je vandaag de cijfers voor het oefenexamen hebt gekregen, zegt Lorraine. Alleen Engels, zegt hij. We krijgen alles apart terug. Zullen we gaan? Lorraine vouwt de rubberhandschoenen netjes op en legt ze in het gootsteenkastje. Dan begint ze de speldjes uit haar haar te halen. Volgens Connell had ze dat ook best in de auto kunnen doen. Ik hoor dat je het heel goed hebt gedaan, zegt ze. De beste van de klas, zegt Marianne. Oké, zegt Connell. Marianne heeft het ook heel goed gedaan. Zullen we nu? Lorraine wil haar schort losmaken, maar stopt. Ik wist niet dat we zo’n haast hadden, zegt ze. Hij steekt zijn handen in zijn zakken en onderdrukt een geërgerde zucht door hoorbaar in te ademen, zodat het toch als een zucht klinkt. Ik moet boven nog even de was uit de droger halen, zegt Lorraine. Dan gaan we. Oké? Hij zegt niets en laat alleen zijn hoofd hangen terwijl Lorraine de keuken uit loopt. Wil jij ook? vraagt Marianne. Ze houdt hem de pot chocoladepasta voor. Hij duwt zijn handen nog iets dieper in zijn zakken, alsof hij zijn hele lichaam erin wil proppen. Nee, dank je, zegt hij. Heb je je cijfers voor Frans vandaag gekregen? Gisteren.
Hij leunt met zijn rug tegen de ijskast en kijkt toe terwijl zij het lepeltje aflikt. Op school doen ze alsof ze elkaar niet kennen. Iedereen weet wel dat Marianne in dat grote witte huis met die oprijlaan woont en ook dat Connells moeder schoonmaakster is, maar niemand ziet het verband. Ik heb een tien, zegt hij. Wat had jij voor Duits? Een tien, zegt ze. Zit je nu op te scheppen? Jij gaat de hoogste score halen, hè? Ze haalt haar schouders op. Jij waarschijnlijk ook, zegt ze. Jij bent slimmer dan ik. Maak je niet druk. Ik ben slimmer dan iedereen. Marianne grijnst. Ze doet geen enkele poging om haar minachting voor de anderen op school te verbergen. Ze heeft geen vrienden en zit in de lunchpauze in haar eentje romans te lezen. Veel mensen haten haar echt. Haar vader is overleden toen ze dertien was en Connell heeft gehoord dat ze nu een geestesziekte heeft of zoiets. Ze is inderdaad de slimste van de hele school. Hij vindt het doodeng om alleen met haar te zijn, maar hij betrapt zich er ook op dat hij fantaseert over dingen die hij zou kunnen zeggen om indruk op haar te maken. Met Engels ben je niet de beste van de klas, merkt hij op. Ze likt onbekommerd haar tanden af. Misschien moet je me maar bijles geven, Connell, zegt ze. Hij voelt zijn oren warm worden.
Boekgegevens
Sally Rooney, Normale mensen, vertaling: Gerda Baardman, Uitgeverij Ambo|Anthos, ISBN: 9789026343445, 272 pagina’s (€ 20,99)Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 7 januari 2019.
