Met Niets is gelogen heeft Sacha Bronwasser een ideeënrijke, beeldende roman geschreven, waarin de Nederlandse kunstjournalist Gala Versluis afreist naar Kortrijk om daar een tentoonstelling te openen. De nazit loopt echter anders dan gedacht door een intense gebeurtenis.
DEEL I: MIDDAG
EENHEID VAN PLAATS EN TIJD
Het is niet moeilijk thuis te zijn in een vreemde stad. Alles is nieuw en alles is goed. Lelijke straten in een nieuwe stad zijn niet zo lelijk, en mooie trouwens ook niet zo mooi. Niets wordt ontsierd of gekleurd door herinneringen. Je wilt koffie drinken en je gaat zomaar ergens binnen, de eerste tent aan de mond van het station. Er zijn geen aannames, geen mitsen en maren, je stoort je niet aan de mensen, want je herkent ze niet. De dingen doen zich voor zonder bagage.
Als ik voor werk op pad was in een stad die ik nooit eerder had bezocht, bedacht ik soms dat ik iets nodig had: kousen of handschoenen of een pincet. Dan schoof ik het doel van die dag een kwartier voor me uit en zocht naar een winkelstraat met een warenhuis. Daar ging ik dan naar binnen en
ik kocht het artikel zonder me af te vragen of ik hier nu in de plaatselijke variant van de Zeeman of de Bijenkorf stond. Als je in een vreemde stad bent maakt dat niet uit.
Zo kwam ik eens aan in Hamburg en zag ik, op weg om mijn koffer even af te geven, dat het online geboekte hotel aan de verkeerde kant van het station lag; maar de luxe van het niet meer hoeven kiezen was groter dan het onbehagen. De ingang van het hotel lag ingeklemd tussen een failliete seksshop en een videotheek met verbleekte Indiase affiches op de ruit; de Turkse eigenaar was zachtaardig, de kamer gigantisch, de deur kon op slot, er hing een brandblusser naast het bed en die nacht sliep ik als een steen diep in een rivier.
Het aankomen in een nieuwe plaats is een instantmeditatie die maar heel kort duurt, totdat je de straten en de patronen en de geuren en misschien zelfs wel de gezichten begint te herkennen. Als je aankomt ben je er nu en hier en nergens anders. Je loopt het warenhuis uit met je gekochte pincet en je weet dat het veranderd is. Dat er een begin gemaakt is met iets wat lijkt op een inwoner. Het moment daarvoor zo lang mogelijk oprekken, dat zocht ik.
Zo kwamen wij aan in Kortrijk. Pé niet, die was er al. Pé kenden we nog niet, dat ging nog even duren. Lisa en Maxim en Paul waren er trouwens ook al en zij kenden deze plaats van eerdere bezoeken. Maar Fatima en ik, wij reden voor het eerst deze Vlaamse stad binnen in het namiddaglicht dat kille schaduwen trok rond de Onze-Lieve-Vrouwekerk. De kasseien klonken door via de open achterbak van de stationwagen. Flesjes en een thermoskan en klokhuizen in een zakje op de achterbank. Zo reisden wij, elkaar soms vergezellend op een klus van de een of de ander, een verre echo van onze studententijd. Pratend en etend en muziek draaiend, de illusie van een grotere reis voor ogen, tot we – en altijd leek dat heel plotseling – door de plaats van bestemming reden.
