Boekfragment: Niet volgens het script

Sommige grenzen kun je beter niet overschrijden… Als Chase en Evie door een groepsopdracht op school een onwaarschijnlijke vriendschapsband ontwikkelen, is niet iedereen in hun omgeving het daarmee eens.

Tara fluisterde iets, waarop Evie haar hoofd schudde. Ik staarde naar haar achterhoofd. Ze was een van die meisjes – het soort dat onder je huid kroop. Op een goede manier. Maar dat hield ik voor me aangezien Evie, voor zover ik wist, onbereikbaar was. Meneer Floyd begon weer te praten en richtte onze aandacht op de opsomming op de dia, en zomaar ineens leek het alsof er niets was gebeurd. ‘Ons project is er een van overeenkomsten,’ legde hij uit. ‘Jullie worden opgedeeld in groepjes waarbij het hoofddoel is om je te concentreren op alles wat jullie gemeen hebben, in plaats van op mogelijke verschillen. Laten we even makkelijk beginnen. Tara en Evie zijn allebei meisjes en zitten allebei op de voorste rij. Dat hebben ze met elkaar gemeen, nietwaar?’ Meneer Floyd knikte, in de hoop de meisjes een reactie te ontlokken.
‘Ik wil dat jullie dieper graven. Ga op zoek naar meningen, houdingen, gewoontes zelfs; in tegenstelling tot dat wat aan de oppervlakte ligt. Het gaat erom de ander te zien als een uniek individu, en ook een individu dat veel op jezelf lijkt. Er wordt van jullie verwacht dat jullie tijd zullen doorbrengen met jullie projectpartners. Leer ze kennen, dan zul je jezelf ook beter begrijpen.’ Meneer Floyd begon namen af te lezen van zijn lijst. Elk groepje bestond uit vier personen, met uitzondering van het laatste; een groepje van drie. Ik rolde met mijn ogen toen hij Evie en Tara in één adem noemde, maar stikte zowat toen hij de laatste naam oplas. Die van mij.
Toen de bel ging galmde het kabaal van stemmen en piepende stoelen door de ruimte, maar meneer Floyd verhief zijn stem en ging verder met zijn instructies. ‘Professor Coleman zal jullie daarnaast nog een onderzoeksopdracht geven over Sylvia Plath. Volgende week zal hij er zijn om jullie dit dubbele vak te geven en zullen jullie met dezelfde studiepartners verder werken aan beide opdrachten.’ Zodra het lokaal wat verder was leeggestroomd, blies ik de laatste schaafsels gum van mijn tafel, pakte mijn boeken en kwam overeind. ‘Chase, het was niet mijn bedoeling om je onder druk te zetten.’
Ik knikte en zag hoe het medeleven op het gezicht van meneer Floyd veranderde in een soort stille opluchting die ik hem niet kwalijk kon nemen. Ik was één van zijn beste leerlingen. Tuurlijk, ik was stil. Ik zag eruit als die knul die de helft van de tijd achter in het klaslokaal uit zijn neus zat te vreten. Er waren maar weinig mensen die dat begrepen. Ze zagen wat ze wilden zien, maar meneer Floyd was een van de weinige uitzonderingen. Hij begreep wat 18 april voor me betekende, hoe die datum voor de rest van mijn leven als een zwarte wolk boven me zou hangen.
Ik klemde mijn boeken onder mijn arm. Diep vanbinnen wist ik dat deze opdracht een soort beproeving voor me zou zijn. Hoeveel zou ik bereid zijn te onthullen over mezelf, over mijn verleden, over mijn geheimen? Ik zou het voor de hand liggende voor me moeten houden, want op dit moment was er geen sprake van dat ik iemand te diep zou laten graven. En zeker Evie niet.

Boekgegevens

Jennifer Murgia, Niet volgens het script, vertaling: Marije Kok, Dutch Venture Publishing, ISBN: 9789492585301, 260 pagina’s (€ 16,95)

Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 7 januari 2019.

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven