Bette van Maanen ziet haar comfortabele leven in duigen vallen als haar man Lucas na een ongeluk in het ziekenhuis belandt. Zijn verpleegster Monica blijkt een oude bekende te zijn van Bette.
Bette schraapte haar keel. ‘Dag Lucas.’ Zijn naam galmde na in haar hoofd en verjoeg de beklemmende stilte van Begraafplaats Zuid. Het kleine beetje schuldgevoel dat ze nog had,knaagde zich dieper weg in haar ziel. In gedachten zag ze zijn zwetende gezicht voor zich. Zijn fletse ogen die haar aankeken, doordringend, alsof hij het wist. Alsof hij het al die tijd geweten had; het lijdzaam had laten gebeuren. De slappeling! ‘Ik zal je missen.’ Ze hoefde niet hard te praten. Ze waren de enigen. De raaf en zij. Lucas had al jaren geen naaste familie meer. En van de weinige vrienden, kennissen en collega’s die hij had, had niemand zich verzet tegen haar verzoek om het afscheid in stilte te laten verlopen. Ze vonden het klaarblijkelijk wel makkelijk zo. De bloemen en kransen stonden symbool voor hun medeleven, terwijl zij zelf verder konden gaan met hun eigen drukke bestaan.
Bette staarde naar de kist. Het liefst had ze Lucas gecremeerd, maar ze wist dat hij daar erg op tegen was en wilde niet het risico lopen dat er argwaan ontstond bij bekenden. Zijn laatste wens moest ze respecteren en deze begraafplaats voldeed aan al zijn eisen. Ruim, rustig en vooral op stand. Ze hief haar hand en de raaf bewoog. Zoals afgesproken klonk de stem van Freddie Mercury vanuit een kleine speaker die naast het graf was opgesteld. ‘It’s a beautiful day…’ Ze genoot van de rauwe klanken en het unieke gitaargeluid van Queen. Dit was het einde, letterlijk en figuurlijk. Een prachtige dag… duidelijker had ze het niet kunnen beschrijven. Een dag om af te sluiten wat eens was en te beginnen aan wat ging komen. Niemand hield haar meer tegen. Lucas was eindelijk dood!
‘And no-one’s gonna stop me now…’
Lucas haatte Queen. ‘Geen Queen of andere poprotzooi in mijn huis!’ Hoe vaak had hij dat gezegd? Ze was de tel kwijtgeraakt. Lucas was de baas. En niet alleen over de muziek die in hun huis te horen was. Lucas besliste alles. Wat ze at, hoe ze zich kleedde, hoe ze zich opmaakte, of liever gezegd hoe ze zich niet opmaakte, hoe laat ze naar bed ging, met wie ze omging.
‘Sometimes I feel so sad, so sad, so bad…’’
…..Haar hart begon sneller te kloppen. Het was klaar! Ze hadden het gered. Nog even en dan konden ze ieder uur van de dag en de nacht van elkaar genieten. Geen angst meer dat ze betrapt werden. Geen gestolen momenten in de gang, de keuken of de auto. Lucas was weg! Ze kon haar leven leven zoals zij dat wilde. Zonder Lucas, maar met zijn geld. Met een tevreden glimlach op haar gezicht liep ze de parkeerplaats op en zwaaide naar de bestuurder van de blauwe auto die al die tijd had staan wachten. Nog een paar stappen scheidden haar van haar nieuwe leven…
Boekgegevens
Marion van de Coolwijk, Mangelvrouw, Karakter Uitgevers, 320 pagina’s, ISBN 978 90 452 1017 9 ( € 15,00)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2016
