Voor de familie Owens is de liefde een vloek, die driehonderd jaar geleden begon, toen Maria Owens werd beschuldigd van hekserij omdat ze verliefd werd op de verkeerde man. In de jaren zestig in New York weet Susanna Owens dat haar drie kinderen uniek zijn en ze stelt daarom enkele regels op.
Het was eens, voordat de hele wereld veranderde, mogelijk om van huis weg te lopen, te verhullen wie je was en op te gaan in keurige societykringen. Dat was precies wat de moeder van de kinderen had gedaan. Susanna was een van de Owens’ uit Boston, een familie die zo oud was dat de Mayflower Society en de Daughters of the American Revolution hun onmogelijk de toegang tot hun exclusieve organisaties konden weigeren, al hadden ze het liefst de deur voor hen gesloten en het slot tweemaal omgedraaid. Hun stammoeder, Maria Owens, die in 1680 naar Amerika was gekomen, bleef zelfs voor haar eigen familie een mysterie. Niemand wist wie de vader van haar kind was, en niemand kon bevatten hoe ze zo’n prachtig huis kon laten bouwen terwijl ze een vrouw alleen was, schijnbaar zonder middelen. De afkomst van de opvolgers van Maria was al even dubieus. Echtgenoten verdwenen zonder een spoor. Dochters brachten dochters voort. Kinderen liepen weg en werden nooit meer teruggezien.
In elke generatie waren er wel een paar die Massachusetts waren ontvlucht, en dat gold ook voor Susanna Owens. Als jonge vrouw was ze naar Parijs ontsnapt en daarna was ze getrouwd en had zich in New York gevestigd, waar ze haar kinderen voor hun eigen bestwil alle kennis over hun erfgoed had ontzegd, wat ertoe had geleid dat ze knagende vermoedens hadden over wie ze waren. Het was van meet af aan duidelijk dat ze anders waren dan andere kinderen, dus had Susanna het gevoel dat ze geen andere keuze had dan haar eigen regels opstellen. Niet wandelen bij maanlicht, geen ouijaborden, geen kaarsen, geen rode schoenen, geen zwarte kleding, niet zonder schoenen lopen, geen amuletten, geen nachtbloeiers, geen boeken over magie lezen, geen katten, geen kraaien en je niet verder wagen dan Fourteenth Street. Maar hoe Susanna ook probeerde deze regels af te dwingen, de kinderen bleven haar tegenwerken. Ze wilden per se ongewoon zijn. De oudste was Frances, met een roomwitte huid en bloedrood haar en van jongs af aan het vermogen om met vogels te communiceren, die al naar haar raam zwermden toen ze nog in de wieg lag. Daarna kwam Bridget, Jet genoemd vanwege haar inktzwarte lokken, een meisje dat even mooi als verlegen was en dat leek te weten wat anderen dachten. Als laatste was er Vincent, het aanbeden jongste kind, in alle opzichten een verrassing, de eerste en enige jongen van de familie, een begenadigd musicus die al floot voordat hij kon lopen, zo charismatisch en onbevreesd dat zijn bezorgde moeder hem als peuter aan de lijn hield om te voorkomen dat hij ervandoor ging.
Toen de kinderen opgroeiden, nam hun vreemde gedrag langzaam toe. Ze taalden niet naar spelletjes en hadden geen belangstelling voor andere kinderen. Ze schreven met zwarte inkt op de muren van de woonkamer, lazen elkaars gedachten en verstopten zich in de bijkeuken in de kelder, waar hun moeder hen nooit kon vinden. Alsof het hun plicht was, schonden ze de regels stuk voor stuk.
Boekgegevens
Alice Hoffman, Magische regels, vertaling Saskia Peterzon-Kotte, Uitgeverij Orlando, 352 pagina’s, ISBN: 9789492086921 (€ 22,50)
