In deze stand alone-thriller van het schrijversduo Nicci French leidt de vijfenveertigjarige Neve samen met haar echtgenoot en drie kinderen een ogenschijnlijk gelukkig leven. Totdat ze haar minnaar dood aantreft in een appartement in Londen en ze er alles aan doet haar affaire niet aan het licht te laten komen.
Ze fietste over het jaagpad en probeerde weer helder na te denken, al was het maar om niet in het kanaal te eindigen. Dat had ze eens gezien, dat iemand erin reed. Ze wist niet of die man was geduwd of voor iemand had moeten uitwijken, of dat hij gewoon niet had opgelet en de bocht had gemist. Maar ze had wel de nasleep gezien: een man in een pak, tot aan zijn knieën in het water, met een hand om zijn fiets geklemd en de andere graaiend naar de oever. Ze was samen met wat andere mensen gestopt om hem en zijn fiets weer op het droge te trekken. Hij verontschuldigde zich aan een stuk door. Iedereen zei dat het niet erg was, maar hij bleef sorry zeggen, al was niet duidelijk tegen wie en waarvoor. Ze herinnerde zich vooral dat ze verbaasd was hoe ondiep het kanaal was, een halve meter maar. Ze had altijd gedacht dat het veel dieper was.
Ze liet het kanaal achter zich, fietste door de hippe straatjes achter het Angel Building, stak City Road over, passeerde Sadler’s Wells Theatre en reed door naar Theobalds Road. Ze zag een glimp van de enorme platanen van Gray’s Inn Walks Gardens, met een bonzend hart van verwachting en het spannende gevoel dat niemand behalve hij wist waar ze was. De afgelopen weken was het alsof ze naar een ander land was gereisd, een land waar alles anders voelde, waar de regels niet meer golden. Het was haar volkomen duidelijk dat wat ze deed fout was. Ze kon Fletcher dan wel voor de gek houden, maar zichzelf niet.
Ze moest goed opletten toen ze Red Lion Square overstak, met alle vrachtwagens, bussen, wegwerkzaamheden en uitlaatgassen waarvan ze moest hoesten. Bij het stoplicht wachtte ze naast een fietskoerier die broodjes bezorgde, en toen de vrachtwagen naast hen ongeduldig het gaspedaal intrapte, wisselden ze een afkeurende blik: de nachtmerrie van High Holborn. Het licht sprong op groen en ze werd bijna aangereden door een afslaande taxi, maar toen was ze eindelijk voorbij Kingsway. Ze reed de stoep op, stapte af en liep met de fiets aan de hand naar Drury Lane, waar ze hem aan een paaltje op slot zette. Snel bekeek ze haar spiegelbeeld in de ruit van een broodjeszaak.
Het onopvallende bakstenen gebouw in de kleine zijstraat was waarschijnlijk ooit een pakhuis geweest maar was nu omgebouwd tot een appartementencomplex, zoals zoveel gebouwen.
Neve toetste de toegangscode in en liep de trap op. Ze pakte haar portemonnee, wurmde de sleutel eruit die ze discreet achter een creditcard had verstopt, maakte de deur open en stapte naar binnen.
‘Hoi,’ riep ze.
Er kwam geen antwoord.
‘Saul.’
Geen antwoord. Misschien was hij even de deur uit om koffie of melk te halen. Het was halftien. Ze trok haar jas uit en hing hem aan een haak bij de voordeur. Door de kleine gang liep ze naar de woonkamer, en ineens was er te veel om te bevatten, alsof ze werd verblind door het licht of verdoofd door een explosie terwijl ze tegelijkertijd een klap in haar gezicht kreeg. Ze stapte naar achteren tot ze de muur voelde en leunde ertegenaan.
Hij lag op zijn rug en hij was dood.
Boekgegevens
Nicci French, Huis vol leugens, vertaling: Linda Broeder en Bert Meelker, Uitgeverij Ambo Anthos, 400 pagina’s (€ 21,99)
Ook verkrijgbaar als Dwarsligger (€ 18,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2019
