Boekfragment: Het lange geduld

Met indringende beelden, in vlechtende, hypnotiserende zinnen beschrijft Het lange geduld minutieus de loop van een vrouwenleven. Een literair avontuur.

Ze had uitgepakt en ondanks het jaargetijde alle ramen en deuren – het waren er verbazend veel voor zo’n klein huisje – wijd opengezet, minder om de muffe lucht of de sigarettenrook van de zojuist weer naar haar eigen huis voor aan de weg teruggelopen verhuurster uit de kamers te verdrijven dan om de geluiden naar binnen te laten, waaronder misschien wel, heel ver en heel zwak, het geruis van de zee. Voor het moment echter was alleen het piepen af en toe van het raam aan zijn haak te horen, en de wind in de vlierstruik ernaast, die al paarsblauw begint uit te lopen.
Het zijn de laatste dagen van februari, de krokusvakantie is net begonnen, en ook op haar school hadden de collega’s na het laatste lesuur in de docentenkamer wat nadrukkelijker en uitbundiger afscheid van elkaar genomen dan voor een gewoon weekend. Zoals bij dergelijke gelegenheden gebruikelijk vlogen de plaatsnamen en reisroutes in het rond, met dit jaar onder de gehoorde bestemmingen vaker dan ooit de namen van bergen, almen en matten. Het leek wel of zij, samen met de oude collega geschiedenis, die niet van reizen hield en liever op haar volkstuin aan de rand van de stad bleef, en de collega scheikunde, die net als andere jaren zijn familie in het zuiden opzocht om daar het carnaval te vieren, van het hele docentencorps de enige was die niet naar de wintersport, of zelfs maar de grens over ging. En dan vergat ze nog iemand: die ene collega namelijk die ze geen prettige vakantie had kunnen wensen om de simpele reden dat hij er die middag niet eens bij was, brillait par son absence was voor hem, de docent Frans, hier de toepasselijke uitdrukking – degene die dit vakantiehuisje aan de kust had gehuurd en wiens voorstel het was geweest, ze kenden elkaar immers al zo lang en hun dochters waren hartsvriendinnen, deze dagen gezamenlijk door te brengen. Ze had ja gezegd op zijn plan, maar niet zonder aarzeling, want hun omgang was tot dusver nooit verder gegaan dan het vriendschappelijk collegiale en ouderlijke, en al mochten hun dochters hun beider huizen zowat delen, zelf kwamen zij slechts bij uitzondering bij elkaar over de vloer. Daar kon een zekere schroom, voortvloeiend uit de omstandigheid dat zij beiden alleen leefden, aan meegeholpen hebben, zoals het ook denkbaar was dat zijn stap om haar mee te vragen, een stap die in elk geval een verandering in hun omgang zou brengen, niet alleen bij haar maar net zo goed bij hemzelf, achteraf, twijfels had doen opkomen. Wat de reden ook was, juist begon zij aan de gedachte van zo’n samenzijn te wennen of hij meldde zich, in de laatste week voor de vertrekdatum, ziek, eerst op school, daarna ’s avonds telefonisch ook bij haar: heel vervelend, oude kwaal, niet eentweedrie over, het kon niet doorgaan. Vanzelfsprekend bleef het huisje ter beschikking van haar en haar dochter, hij had bij de verhuurders nog niet afgezegd.
Ze kon niet ontkennen dat er iets van haar afviel toen ze zijn mededeling in ontvangst nam, en ze hoopte voor hem dat het niet aan haar stem te horen was geweest. Maar al gauw overheerste toch de teleurstelling, zeker ook vanwege haar dochter, die zich op een vakantie met haar vriendin had verheugd.

9 BF 0,5 Magonia Het lange geduld

Boekgegevens

Hans Hom, Het lange geduld, Uitgeverij Magonia, ISBN 978 94 922 4101 6 ( €18,95)

Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2015

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven