Dit boek vertelt het verhaal van de twee buitenbeentjes Eleanor en Park, tijdens één schooljaar in 1986. Ze delen hun passie voor stripboeken en muziek. Ze zijn slim genoeg op te weten dat een eerste liefde bijna nooit standhoudt, maar ook dapper en wanhopig genoeg om het te proberen.
Vandaag had ze haar boeken bij zich en droeg ze schone kleren. Ze had haar spijkerbroek gisteravond in de badkuip moeten wassen en hij was nog wat vochtig… Maar alles bij elkaar voelde Eleanor zich stukken beter dan gisteren. Zelfs haar haar werkte min of meer mee. Ze had het in een knot gepropt en er een elastiek omheen gebonden. Het deed gruwelijk zeer als het er weer uit moest, maar voorlopig bleef de boel zitten.
Het mooiste was wel dat ze Parks songs in haar hoofd had, en op de een of andere manier ook in haar borst. De muziek op dat bandje was bijzonder. Die deed iets met haar. Alsof haar longen en haar buik op scherp werden gezet. Het had iets opwindends, iets geladens, waardoor Eleanor het gevoel kreeg dat alles, de hele wereld, anders was dan ze altijd had gedacht. En dat was mooi. Dat was fantastisch.
Die ochtend stapte ze met geheven hoofd de bus in, haar ogen op Park gericht. Hij keek ook, alsof hij op haar zat te wachten. Een lachje ontsnapte haar. Een vluchtig lachje. Zodra Eleanor zat, liet ze zich onderuitzakken zodat het schorem achter in de bus niet aan de bovenkant van haar hoofd kon aflezen hoe gelukkig ze was. Ze voelde Park naast zich, ook al zat hij op minstens vijftien centimeter afstand.
Ze gaf hem de stripboeken van de vorige dag terug en plukte nerveus aan het groene lint dat ze om haar pols had gewikkeld. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze begon al bang te worden dat ze misschien helemaal niks ging zeggen, dat ze hem niet eens ging bedanken… Parks handen lagen volmaakt stil op zijn schoot. En ze waren volmaakt volmaakt. Honingkleurig met schone, roze nagels. Alles aan hem was sterk en slank. Bij hem had elke beweging een reden. Ze waren al bijna bij school toen hij de stilte verbrak.
‘Heb je ernaar geluisterd?’
Ze knikte en haar blik reikte nu al tot aan zijn schouders.
‘Vond je het mooi?’ vroeg hij.
Ze sloeg haar ogen ten hemel. ‘O, god. Het was… gewoon…’ Ze spreidde al haar vingers. ‘… supergaaf.’
‘Bedoel je dat sarcastisch? Ik weet het echt niet.’
Nu keek ze naar zijn gezicht, ook al wist ze dat ze dan het gevoel kreeg alsof haar ingewanden aan een haak via haar borst naar buiten werden getrokken.
‘Nee, het was echt supergaaf. Ik bleef maar luisteren. Dat ene nummer, “Love Will Tear Us Apart”, geloof ik.’
‘Ja, Joy Division.’
‘O, god, dat is het mooiste begin ooit.’
Hij deed de gitaar en de drums na.
‘Ja, ja, ja,’ zei ze. ‘Het liefst had ik die eerste drie seconden telkens opnieuw afgespeeld.’
‘Had je kunnen doen.’ Zijn ogen lachten, zijn mond deed een klein beetje mee.
‘Ik wilde de batterijen niet leegmaken,’ zei ze.
Hij schudde zijn hoofd, alsof hij dat maar stom vond.
‘Bovendien,’ zei ze, ‘vind ik de rest al even mooi, zoals dat hoge stuk, de melodie, dat da, da-de-da-da, de-da, de da.’
Hij knikte.
‘En zijn stem aan het eind,’ zei ze, ‘als hij net iets te hoog gaat… En dan helemaal op het laatst, wanneer het klinkt alsof de drums ertegen vechten, alsof ze niet willen dat het nummer stopt…’
Boekgegevens
Rainbow Rowell, Eleanor & Park, Uitgeverij Van Goor, ISBN 978 90 003 4263 1 (€ 12,50)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie maart 2015
