Boekfragment: Dit ga je niet geloven

Op school haalt iemand streken uit met juf Martin! Timon wil de boosdoener ontmaskeren. Hij wil ook weten waarom Veronica’s zieke oma zo mysterieus doet over haar verleden. Komt hij erachter voor het te laat is?

Veronica zat in ons klaslokaal. En ze was niet aan het lezen. Ze was zelfs geen kruiswoordpuzzel aan het doen uit haar puzzelboek van The Sunday Times. Ze zat gewoon naar het tafeltje te staren en plukte aan een losse draad van haar mouw. Ik keek naar haar door de deur en werd weer een beetje bang, zodat ik
bijna rechtsomkeert maakte. Maar opnieuw hield ik me voor dat ik dat niet kon maken. Ik duwde de deur open met mijn schouder (dat was een gewoonte aan het worden) en ging naar haar toe.
‘Heb je Nanai vanochtend gezien?’
Veronica draaide zich om en keek me even aan voordat ze knikte. ‘Ik had eigenlijk piano moeten spelen,’ zei ze erbij.
‘Voor Niveau 5?’
‘Ja, maar ik kon me niet concentreren. Dus toen ben ik pap gaan maken en heb haar een portie gebracht. Ze is altijd dol op pap.’
‘Maar ze wilde er niet van eten?’
Veronica schudde haar hoofd. ‘Ze wilde alleen een kop thee.’
‘Heb je het nog eens gevraagd? Waarom ze niet eet, bedoel ik.’
Veronica slaakte een zucht. ‘Dat wilde ze niet zeggen. Ze zei eigenlijk niets. Ze zat maar wat voor zich uit te kijken.’
‘Naar de foto?’
‘Nee. Mijn vader heeft al het glas uit de lijst gehaald. Ik wilde hem aan haar geven, maar ze wilde hem niet aanpakken.’
‘Heb je gevraagd waarom ze hem door de kamer heeft gegooid?’
‘Ze wilde geen antwoord geven, Timon.’
Nu slaakte ík een zucht. ‘Ze gooide hem door de kamer toen ik vroeg of er iets gebeurd was waardoor ze is gestopt met eten.’
‘Dat weet ik.’
‘En, is er iets voorgevallen?’
‘Ik weet het niet,’ zei Veronica. ‘En mijn vader weet het ook niet. We hebben gewoon geen idee, Timon.’
En ik ook niet. Wat kon er in vredesnaam zijn gebeurd met Nanai, daar in het tuinhuisje? Ze kon niet eens van streek zijn geraakt door een e-mail, omdat ze het internet niet gebruikt. Ze kon ook niet zijn gebeld, want ze heeft geen telefoon. Dus het kon ook geen Whatsapp zijn geweest. Er leek geen aanleiding te zijn, en daarom zaten Veronica en ik zwijgend naast elkaar terwijl zij aan haar mouw plukte en er zo verloren uitzag dat ik overwoog haar hand te pakken en zelf aan haar vinger te gaan knabbelen. Maar dat deed ik (natuurlijk) niet. Er diende zich een andere gedachte aan.
‘Denk je dat het de bedoeling was?’
‘Wat?’
‘Om die foto te gooien?’
‘Ze heeft het toch niet per ongeluk gedaan?’
‘Nee, maar ik bedoel, wilde ze zomaar met iets gooien of gooide ze bewust met die foto?’
Veronica haalde haar schouders op. ‘Hoe komen we daarachter?’
Ik had geen idee, dus de rest van de tijd zaten we zwijgend bij elkaar totdat de andere leerlingen binnenstroomden.
‘Goed,’ zei juf Phillips. ‘Pak je werkboek.’
We pakten allebei onze tas, en toen ik in de mijne keek, besefte ik algauw dat ik het ordeprobleem in mijn tas van mijn moeder moet hebben geërfd. Er zaten voetbalkaartjes in uit groep 3, drie sokken (niet bijpassend), een broek (niet van mij), twee truien, en onderin zat iets vastgekleefd wat op een korstje van een knie leek, maar wat in feite een plak gesmolten Skittles bleek te zijn (ik zit naast de verwarming). Ook kwam ik de brief tegen die we van meneer Baker thuis hadden moeten afgeven na het dv (drilpuddingvoorval). Ik schrok ervan, want ik was vergeten hem aan mijn moeder te geven.

Boekgegevens

Adam Baron, Dit ga je niet geloven, illustraties: Benji Davies, vertaling: Anneke Bok, Uitgeverij BILLY BONES, 384 pagina’s (€ 19,99)

Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2019.

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven