Wanneer Marilyn en David Sorenson in de jaren zeventig verliefd worden en vervolgens vier dochters op de wereld zetten, hebben ze nog geen idee wat hun te wachten staat. Een geheim tussen twee van de zussen gooit het leven van alle gezinsleden volledig om.
15 april 2000
Zestien jaar geleden
Ze vond mensen overdonderend. Vreemd misschien, voor een vrouw die min of meer uit vrije wil vier wezens aan het universum had toegevoegd, maar toch was het zo: Marilyn raakte van slag in de nabijheid van anderen, mensen die ze niet kon inschatten, niet begrijpen; mensen met wie ze niets had. Nu zat ze bijvoorbeeld op haar beschutte plekje onder de ginkgo, waar ze zich schuilhield voor het bezoek.
Ze was altijd een uitstekende gastvrouw geweest, maar het had haar afgemat, volledig afgemat, om elke keer weer, jaar in, jaar uit, haar vaders welgestelde cliënten en haar mans humorloze collega’s te vermaken, de onstuimige vriendjes van haar kinderen, buren die kwamen en gingen en een aldoor wisselend klantenbestand. En toch was er vandaag een meute van ruwweg honderd man sterk in haar tuin, mensen die rondliepen, die bleven rondlopen, op hun paasbest; aangeschoten feestgangers om het huwelijk van haar oudste dochter Wendy te vieren, mensen over wie ze die avond de verantwoordelijkheid had terwijl er al zoveel op haar bordje lag; niet letterlijk, want ze had geen hap kunnen eten van de karrenvracht aan gezonde gerechten die op de drie ellenlange tafels waren uitgestald, maar voor de vier meisjes, in hun zomerse pasteltinten als fleurige stippen op het gazon, die in biologisch en sociaal opzicht haar verantwoordelijkheid waren.
De vruchten van haar schoot, achter elkaar geïmplanteerd door de zachte zoetheid van haar man, die nu in geen velden of wegen te bekennen was. Het moederschap was haar overkomen en ze had een reeks dochters met verschillende haarkleur en verschillende ongemakken op de wereld gezet. Zij, Marilyn Sorenson, meisjesnaam Connolly: een weerspannig product van geld en tragedie, van dubieuze socio-emotionele Iers-katholieke afkomst, maar nu eigenlijk uiterst functioneel in haar soort: een weelderige bos goudbruin haar, redelijk op de hoogte van zowel literaire kritiek als de beslommeringen van haar dochters, in een strakke groene jurk die haar gewelfde kuiten accentueerde en het sproetige landschap van haar schouders bloot liet.
Mensen bleven haar pompeus aanspreken als ‘de moeder van de bruid’ en terwijl ze haar best deed zich die rol aan te meten, probeerde ze ongemerkt in de gaten te houden of haar kinderen het wel leuk hadden, en kennelijk hadden ze het geen van vieren op die bewuste avond echt naar hun zin.
Misschien dat normaliteit een generatie oversloeg, net als kaalheid. Violet, haar op een na oudste, een beeldschone brunette in zijden chiffon, had sinds het ontbijt al een kegel, wat niets voor haar was. Wendy was altijd al een handenbindertje geweest, hoewel ze vandaag minder getroebleerd overkwam, misschien dankzij haar kakelverse bruidegom die bankrekeningen op de Kaaimaneilanden had of omdat hij, zoals ze te kust en te keur te kennen gaf, ‘de liefde van haar leven’ was. En Grace en Liza, die negen jaar scheelden en allebei niet goed in hun vel zaten, de een aan de vooravond van de tweede klas van de basisschool en klein voor haar leeftijd, de ander die in haar tweede highschooljaar nog steeds geen vrienden had. Hoe kon je wezens uit je eigen materie laten ontstaan, ze in je binnenste laten groeien, baren, om vervolgens niets meer in ze te herkennen? Normaliteit. Dat vergde nader onderzoek, in sociologisch opzicht.
Boekgegevens
Claire Lombardo, De mooiste tijd van ons leven, vertaling: Anne Jongeling, Uitgeverij Signatuur, 664 pagina’s (€ 24,99)
