Teagans leven zou de hemel op aarde moeten zijn nu haar beschermengel als mens op aarde leeft en haar vriendje is. Maar wat als Garreth iets té menselijk wordt..?
Toen er iemand tegen het autoraam klopte, sprong ik zowat een gat in de lucht van schrik. Ik veegde de beslagen ruit schoon met mijn mouw om naar buiten te kunnen kijken. Daar stond Garreth, doorweekt en met een starre uitdrukking op zijn gezicht. Hij gebaarde met zijn kin dat ik moest opschuiven en dat deed ik. Een vreemde, ongemakkelijke stilte groeide tussen ons toen hij op de bestuurdersstoel ging zitten en recht voor zich uitstaarde. Hij vroeg me niet eens waarom ik hier in zijn auto zat en niet in het geschiedenislokaal. ‘Gaat het wel goed met je?’ Ik kon er niet meer tegen. Hij knikte eenmaal. ‘Ja, het gaat prima.’ En toen rook ik het. Garreths jack stonk naar die vreselijke aftershave van Derek en eronder kon ik nog iets anders bespeuren. Iets waarvan ik me realiseerde dat het onder de geur van aftershave verborgen had moeten blijven. Met elke ademteug die ik nam, werd de geur sterker. Het was… bier. ‘Hebben jullie zitten drínken? Tijdens de lúnch?’ Ik kon het niet geloven! ‘Garreth?’ Hij schraapte zijn keel. ‘Je moet maar met iemand anders meerijden naar huis.’ ‘Hoezo?’ ‘Omdat ik niet kan rijden.’ ‘Want?’ ‘Ga nou maar naar binnen, Teagan,’ zei hij, terwijl zijn stem steeds ongeduldiger werd. ‘Als je hier blijft zitten, denken ze straks dat jij ook met ons meedeed. En dan krijg je zó’n ding.’ Hij hield een verfrommeld roze strafbriefje omhoog voor mijn neus, voordat hij het op de vloer van de auto smeet. Ik leunde naar voren om het op te rapen. Met kloppend hart las ik de woorden die erop stonden.
WEEKSCHORSING
REDENEN: SPIJBELEN, ONRECHTMATIG GEDRAG, ALCOHOLGEBRUIK ONDER TOEGESTANE LEEFTIJD
EERSTE OVERTREDING
MOET ONDERTEKEND WORDEN DOOR OUDER OF VOOGD
Ik keek op naar Garreth. ‘Je bent geschorst?’ Hij antwoordde niet. Ik rilde. Garreth was verdorie degene die voor míj zou moeten zorgen. Een hemelse voogd. Dit hoorde helemaal niet te gebeuren. Ik aarzelde. ‘Wie gaat dat strafbriefje ondertekenen?’ Hij stak zijn hand uit en trok het briefje uit mijn handen om het vervolgens weer te verkreukelen. ‘Dat zoek ik zelf wel uit.’ Ik opende mijn mond maar deed hem toen weer dicht. Garreth startte de Jeep. De motor brulde dwars door ons pijnlijke gesprek heen. Hij keek me met een ongeduldige blik aan, daarmee duidelijk bedoelend dat ik uit moest stappen. Gek genoeg straalden zijn ogen niet meer. Ze zagen er nu meer grijs dan blauw uit en hadden iets weg van de grauwheid van de lucht buiten. Met tegenzin opende ik de passagiersdeur en stapte uit. Nadat ik de deur weer dicht had gedaan, stond ik hem in de stromende regen na te staren toen hij de parkeerplaats afreed zonder nog een blik in mijn richting te werpen. Toen ik besefte hoe doorweekt mijn kleren begonnen te raken, draaide ik me om en begon de parkeerplaats over te steken. Mijn benen voelden zwaar aan toen ik over de plassen heen probeerde te stappen. Toen keek ik naar mijn voeten en zag een zwarte veer naar beneden dwarrelen, een eenzame getuige van onze ruzie. Een zwarte veer… een duistere engel. Het maakte iets los in mijn onderbewustzijn, maar ik duwde het weg en vocht tegen de kou die zich over mijn klamme armen verspreidde.
Boekgegevens
Jennifer Murgia, Cirkel van oneindigheid, Uitgeverij Dutch Venture Publishing, 260 pagina’s, ISBN 9789492585271 (€ 16,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 1 oktober 2018.
