Arsène Schrauwen was een van de vele Belgen die zijn geluk zocht in Belgisch-Congo. Meer bepaald in de periode na de Tweede Wereldoorlog, toen de Belgische regering er fikse plannen had de economische groei te bevorderen. Wat jammer dan dat er van opa’s avonturen geen herinneringen overbleven moet kleinzoon Olivier Schrauwen gedacht hebben. En zo begon de Bruggeling, met niet meer dan rode en blauwe inkt en een extravagant creatievermogen, avonturen uit zijn duim te zuigen.
Of de kleinzoon een geloofwaardig beeld geeft van de Belgische kolonie van toen valt te betwisten. Zelf is hij er nooit geweest en meer dan een foto van zijn grootvader Arsène had hij niet ter beschikking. Het heeft hem niet weerhouden om een karrevracht aan prijzen in de wacht te slepen. Waaronder een nominatie voor de prestigieuze ‘Prix du Meilleur Album’ in Angoulème, die hij eerder al verdiende met voorgangers My boy en De man die zijn baard liet groeien.
Arsènes verhaal begint in 1947 op een boot die hem richting de kolonie brengt. Al vanaf dan loopt het stroef, want uit schrik voor zakkenrollers durft hij zijn kajuit niet te verlaten. Eens aangekomen loopt hij als een wereldvreemde rond in een gebied waarvoor enige interesse uitblijft. Het liefst zou hij zich opsluiten als kluizenaar in zijn hut. Je kan je je dan ook sterk afvragen waarom hij is ingegaan op de uitnodiging van zijn neef, die ijvert voor de oprichting van een stad in het midden van de wildernis, Vrijheidsstad genaamd. Dat Schrauwen een verhaal bedacht rond zijn grootvader wil niet zeggen dat hij een avontuurlijke held van hem maakte. Integendeel, Arsène wordt er afgeschilderd als een doorsnee tot saaie man die verwarde emoties prijsgeeft. Hij is een nietsnut die geen beslissingen durft nemen en zijn uren slijt met dagdromen. Bovendien voelt hij zich pas op zijn gemak na het nuttigen van enkele flessen trappist en is hij bang om onbekenden te ontmoeten. Opvallend zijn zijn betekenisloze kleine ogen en een lichaam dat zich enkel met statische bewegingen uit.
Enige avontuurlijke inbreng is niet te danken aan Arsène, want alles speelt zich rondom hem af. Je kan hem vergelijken met Monsieur Hulot, die in Tati’s film Traffic buiten zijn wil van het ene avontuur in het andere verzeild geraakt en daarbij weinig emoties lost. Zo oninteressant als het leven van Arsène is, zo boeiend slaagt de auteur erin met zijn creatief brein het niveau hoog te houden en de regels van de correcte strip te omzeilen. Ook de humor die hij uit iedere situatie weet te halen, is onbetaalbaar. Verder speelt hij met de volgorde van prenten, laat hij via psychedelische droomwerelden de lezer zelf bepalen wat echt en niet echt is en durft hij aan te manen om enkele weken rust in te lassen alvorens verder te lezen.
Ook zonder tekst weet Schrauwen moeiteloos emoties in zijn tekeningen door te drukken. Zijn stijl staat bol van verwijzingen naar strips die de tijd rond Belgisch-Congo typeren. Naast de retro look hebben de prenten afgeronde hoeken en zijn ze de ene keer robuust dan weer sober-realistisch. Uitschieter daarbij is het kleurenpalet waarin rood en blauw elkaar afwisselen en zich uiteindelijk broederlijk omhelzen.
Schrauwen bewijst van een fruitmand een spektakel te kunnen maken. Met Arsène Schrauwen streeft hij de perfectie na. Benieuwd hoe hij dit niveau zal kunnen behouden.
Boekgegevens
Olivier Schrauwen, Arsène Schrauwen, Uitgeverij Bries, ISBN 978 16 069 9730 7 (€ 30,00)
