Column
De slechtste beslissingen leveren de beste verhalen op, heb ik ontdekt. Die woedende uitspraak, die dronken baldadigheden, die spontane, door blinde verliefdheid ingegeven reis: daardoor hangen je vrienden achteraf aan je lippen.
Dat gegeven is voor mij een troost wanneer ik iets pijnlijks doormaak. Niet alleen omdat ik de grootogige gezichten van mijn vrienden alvast voor me zie, maar ook omdat de vraag ‘hoe ga ik deze pijn verwerken tot een verhaal?’ een prettige afleiding is op momenten van ongerief.
Doet u ook weleens aan zulke premature reflectie? Kijkt u ook weleens vooruit naar hoe zult terugkijken?
Zo niet in persoonlijke zin, dan doet u dat vast wel in historische zin. We wisten bijvoorbeeld tijdens de Arabische Lente allemaal dat we die in de geschiedenisboeken zouden gaan teruglezen. Hetzelfde gold voor de aanslagen van 11 september 2001. We beseften allemaal al tijdens de live televisiebeelden dat, zodra de brandweerlieden en de militairen klaar waren, de historici aan de slag zouden kunnen.
Ik heb nu een paar van die wereldschokkende gebeurtenissen meegemaakt. Van een paar momenten ken ik zowel het journaal destijds als de terugblik nu. En omdat ik het verschil tussen de verwarde ervaring-in-het-moment en de rustige bespiegeling achteraf een aantal keer heb gezien, kan ik me beter inleven in de gebeurtenissen waarvan ik slechts de bespiegeling ken. Tijdens de moord op John F. Kennedy, bijvoorbeeld, was ik nog niet eens een spermatozoïde. Maar met het voortschrijden van de jaren kan ik het ‘verhaal’ van die gebeurtenis steeds meer loslaten en kom ik steeds dichter bij de angst van de Amerikaanse burger die op dat moment naar de radio luisterde.
Terugkijken kan pijn vergroten én verzachten.
Erik de Vries Lentsch
Redacteur Boekenkrant
erik@boekenkrant.com
