Videotheek
Waar het gros van de boekhandelaren in deze stormachtige digitale tijden het hoofd boven water weet te houden, zijn andere winkeleigenaren heimelijk kopje onder gegaan. Zo ook de videotheek.
De videotheek is in mijn herinnering een donkere, muffige plek. Als veertienjarige puber had ik het gevoel alsof het de habitat was van eenzame, volwassen mannen met chipsvlekken op hun trui. Toch kwam ik er vaak. Je moest toch ergens de input voor je VHS-recorder vandaan halen.
Ik kan me nog enkele huurervaringen herinneren. Zoals de keer dat we per ongeluk de Nederlandstalige versie van Harry Potter hadden meegenomen. Of die vriendinnenavond waarop er een horrorfilm in het hoesje van de gezellige romantische komedie zat. In het kader van Hollandse zuinigheid (‘We hebben ervoor betaald, mensen!’) bekeken wij zulke missers toch altijd. Ook al haatte ik nasynchronisatie en resulteerde zo’n filmavondje in een week vol nachtmerries.
De videotheek had echter ook zijn charmes. Ik kan me moeilijk voorstellen dat de puber van nu nooit vol overgave naar het rekje met pas verschenen films zal rennen, of de tocht naar huis af zal leggen met zijn eerste gehuurde horrorfilm in een plastic zakje.
Maar goed: toch fijn dat je op Nexflix geen mannen met chipsvlekken op hun trui tegenkomt.
Anouk Abels
Eindredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
